Motywacja

Według prognoz Europejskiego Urzędu Statystycznego, do roku 2060 udział osób w wieku powyżej 65 lat w całej populacji UE zwiększy się z 17.1% do 30%, a liczba 65-latków wzrośnie z 84,6 mln w 2008 do 151,1 mln w 2060 r. Podobnie przewiduje się, że liczba osób w wieku powyżej 80 lat wzrośnie niemal trzykrotnie z 21.8 mln w 2008 do 61,4 mln w 2060 r.

(http://epp.eurostat.ec.europa.eu/statistics_explained/index.php/Populati...)

Te liczby budzą w partnerach przekonanie, że istnieje potrzeba utrzymania kontaktu pomiędzy osobami należącymi do różnych grup pokoleń, aby uniknąć na przyszłość konfliktów. Potrzeba ta wypływa bezpośrednio z doświadczenia partnerów na tym polu, z którego wynika, że problemom społeczeństwa wielopokoleniowego, począwszy od dzieci, przez rodziców i nauczycieli, a na seniorach skończywszy, należy poświęcić więcej uwagi.

Na podstawie swoich kontaktów z tymi grupami wiekowymi partnerzy uznają, że w wielu dziedzinach życia, także edukacji, istnieje głęboka potrzeba wzajemnego zrozumienia pomiędzy ludźmi młodymi i starszymi, by  zdali sobie oni sprawę, jakim trudnościom muszą stawiać czoła inne pokolenia. Konkurencja na rynku pracy nie powinna być zdominowana przez czynnik wieku, a różnice w znajomości technologii przez różne generacje, które znamy z doświadczenia oraz obserwacji podczas organizowanych przez nas warsztatów, nie powinny być uznawane za nieuniknione.

Wraz z ewolucją systemu wartości, w którym kładzie się coraz większy nacisk na innowacyjność i szybkość, obalając tradycje i autorytety, z pewnością powstaje potrzeba stworzenia takich zachowań edukacyjnych, w których debata będzie w ogóle możliwa. Dla jedności społeczeństwa ważne jest, by dzieci, rodzice i dziadkowie mieli praktyczne możliwości przekazania sobie tego, co wiedzą, co odkryli, czego się nauczyli. Partnerzy uważają, że takich możliwości międzypokoleniowej nauki i nauczania nadal jest zbyt mało, oraz że solidarność międzypokoleniowa powinna być wprowadzana w życie na większą skalę, szczególnie poprzez zachęcanie do współpracy organizacji różnej wielkości, działających w różnych sektorach edukacji.

W Hannut (Belgia) organizacja Zebra organizuje i monitoruje warsztaty tematyczne, grupy wspomnień i study circles, odpowiadając na potrzeby lokalnych instytucji działających w sektorze edukacji publicznej i prywatnej oraz wsparcia społecznego, włączając w swe działania wykwalifikowany personel, uczniów, trenerów oraz opiekunów w różnym wieku. W Narwie (Estonia) szczególnej uwagi wymagają problemy wynikające z kulturowych różnic  w sposobie życia pomiędzy młodymi ludźmi poszukującymi pracy, rodzicami a instytucjami oferującymi zatrudnienie. W Fasano (Włochy) w miejscowym Centrum Kształcenia Ustawicznego personel, uczniowie oraz przedstawiciele instytucji w wieku od 18 do 60 lat biorą udział we wspólnych zajęciach edukacyjnych oraz kursach, przezwyciężając różnice pokoleniowe różnego rodzaju (kultura, zainteresowania, pochodzenie społeczne etc.).

W Ettelbruck (Luksemburg) kontrasty społeczne pomiędzy lokalnymi organizacjami dla młodzieży i seniorów często stwarzają problemy – różne pokolenia mają tam szansę uczyć się od siebie nawzajem. W Warszawie (Polska) potrzebne są specyficzne metody nauczania dostosowane do potrzeb osób niewidomych i niedowidzących, aby pomóc im przezwyciężyć izolację i zdobyć dostęp do wiedzy. W Famalicão (Portugalia) utworzono nowy typ kursów dla dorosłych (EFA –Adult Education and Formation Courses; Kursy Edukacyjne dla Dorosłych), do których później włączono także uczniów szkół średnich, mieszając tym samym osoby w bardzo różnym wieku.

W Alicante (Hiszpania) UPUA (Universidad Permanente de la Universidad de Alicante) chce promować i wspierać budowanie relacji pomiędzy wszystkimi studentami i trenerami niezależnie od wieku poprzez uczestnictwo w wielu projektach kulturalnych i naukowych. Priorytetem jest rozwój odpowiednich metod nauki i nauczania dla seniorów pragnących nauczyć się i dzielić się swoją wiedzą z dziedziny informatyki.

W Turcji, w Beypazarı Kız Teknik ve Meslek Lisesi programy edukacji formalnej i nieformalnej łączą dzieci i dorosłych, którzy korzystają ze wspólnej infrastruktury w kilku obszarach takich jak wyżywienie, opieka i edukacja przedszkolna oraz technologie odzieżowe.

Wszyscy partnerzy pragną, by ich dorośli uczniowie i personel w różnym wieku mieli możliwość uczyć się od siebie nawzajem, wymieniając się wiedzą ze swojego pola specjalizacji. Mają nadzieję zmniejszyć dezorientację i niepokój swoich uczniów dotkniętych kompleksem wieku oraz przełamać stereotypowe poglądy.

Jest to szczególnie ważne dla osób, które współpracą zajmują się w określonych sytuacjach (miejsce pracy, relacje uczeń-nauczyciel, usługi i pomoc osobom potrzebującym, opiekunowie i personel domów spokojnej starości i szpitali, etc.). Partnerzy wierzą, że:
- stworzenie wspólnego gruntu naukowego dla różnych pokoleń nie tylko pomoże różnym grupom wiekowym dowiedzieć się więcej o sobie nawzajem i ułatwi obustronny transfer wiedzy i doświadczenia, ale także pomoże im poznać przeszkody, z jakimi musi się zmagać każda z grup wiekowych. – czynnik relacji włączający uczniów i nauczycieli w proces międzypokoleniowego nauczania pozwala stworzyć innowacyjne i odpowiednie metody nauczania, lepiej dostosowane do potrzeb uczniów.